دنيا آرزوى بدبختان و آخرت رستگارى خوشبختان است.

گفت دستانت چون که خالیست

رو به سوی آسمان آر

 در همان دم قرآنی روی دستانم نشست

گفتم آخر دست من خالی نیست

چون بروی دست من قرآن است

گفت جای قرآن بر بلندای سر است

نه بروی دست هایی پوچ پوچ

جای قرآن بر فراز قله هاست

نیست جایش بر کف دست تهی

در حقیقت قرآن سایه بان روح توست

سایه بان حی فکر و جسم توست

شعر از خودم بود                                               

                            چه زیباست مروارید های نگاه را بر درگاه معبودت با خلوص فروبریزی